Todo bien!

Joehoeee!

Schrijven komt er niet zo van, hier in Zuid-Amerika. De inspiratie is er wel maar ik krijg het op de een of andere manier steeds niet goed op papier. Of nouja papier... Notities in mn telefoon. Het lukt me ook amper om mn (old skool wel op papier) dagboek bij te houden. 

Maar nu zit ik en ik geloof dat het nu dan eindelijk gaat lukken om een lopend verhaal voor jullie neer te schrijven.

Ik was gebleven bij Huaraz. De hike naar Laguna 69. En jeetje wat voelt dat al lang geleden en wat is er alweer veel gebeurd in de tussentijd. Dat is het probleem van veel tijd tussen 2 blogs, elke dag die je niet schrijft, beleef je weer nieuwe avonturen! 

Ik zit inmiddels in Cusco, de heilige graal van Peru, de must see van Zuid-Amerika, de navel van de wereld. Ik heb de afgelopen week Spaanse lessen gevolgd, struin dagelijks wat rond door de stad en trek er natuurlijk ook op uit in de omgeving. 
Na Huaraz zijn Jessica en ik met de bus naar Lima gereisd. Een rit van 10 uur, maar wel met de mooiste uitzichten omdat we dit keer eens niet met de nachtbus reisden. Het eerste stuk van de reis voerde ons door de Andes naar beneden naar de kust en het laatste uur van de reis reden we langs de kust met uitzicht op Lima in het licht van de ondergaande zon en een door de zon oplichtende zee. 

In Lima hebben we een beetje vanalles en niets gedaan. Ik had de meeste culturele hotspots al gezien, maar ik wilde nog wel graag naar Callao. Een buurt in Lima die niet al te goed bekend staat, maar waar ze fantastische street art hebben. Na de nodige waarschuwingen van de lonely planet, van medewerkers van ons hostel en zelfs van de taxichauffeur die ons reed (en die ons halverwege de rit vriendelijk doch dringend verzocht te controleren of alle deuren van de taxi wel op slot zaten), moet ik zeggen dat ik toch wel een beetje nerveus was voor het avontuur waar ik ons nu weer in had gestort. Maar gelukkig viel het allemaal ontzettend mee! We zijn keurig in het afgekaderde gebied gebleven (lees 5 straten en een plein) en dat was prima! En ik moet zeggen, het was een echt een hele gave buurt. Het ligt tegen een grote haven aan, de meeste gebouwen zijn grauw vallen ongeveer uit elkaar van ellende of zijn compleet verlaten en dan is daar overal de graffiti op de muren van diezelfde gebouwen waar de kleuren en levendigheid vanaf spatten.

Na 3 nachten Lima zijn we op de bus gestapt naar het zuiden. We hebben een buspas gekocht voor Peruhop, wat een hop on/hop off systeem is. Het is duurder dan zelf je bussen regelen, maar daar staat wel een heleboel comfort en gemak en veiligheid tegenover. Ze zetten je af voor je hostel, halen je weer op van je hostel, doen kleine gratis detours op de route van de ene naar de andere plaats en ze stoppen bij goede eetgelegenheden onderweg. Niet geheel onbelangrijk als je urenlang in een bus moet doorbrengen. 

Onze eerste stop na Lima was Paracas. Een kleine plaats met als grote trekpleister de Islas Ballestas, ook wel de poor men's Galapagos genoemd. Om 7 uur moesten we klaarstaan en gingen we met een boot de zee op richting de eilanden. Die worden niet bewoond door mensen, maar wel door duizenden en duizenden vogels, ontelbare hoeveelheden pinguïns en zeeleeuwen die op alle rotsen en kliffen zitten te poseren en doen alsof ze een rots zijn om zo hun vijanden op het verkeerde been te zetten. Alsof je een zeeleeuw niet zou herkennen, alleen omdat ie met z'n kop omhoog zit! En we hadden mazzel, op de terugweg kwamen we ook nog een school dolfijnen tegen!

Na Paracas ging de reis verder naar Huacacina, letterlijk een oase in de woestijn die omgeven wordt door enorme zandduinen. We zaten in een heerlijk hostel met zwembad, een hoop gratis activiteiten (iedere dag 1) én gratis ontbijt waarbij je eindelijk ook iets anders kon kiezen dan scrambled eggs, zoet brood en jam en boter. Ze hadden namelijk ook pancakes met vers fruit, zo chill! In Huacachina hebben we gesandboard in de woestijn en ik kan je vertellen dat gaf wel een flinke adrenalinekick! We mochten niet staan zoals op een snowboard (een paar dagen voor ons had een jongen nog zijn sleutelbeen gebroken door een val) maar op je board zitten of gewoon liggen op je buik - de snelste maar ook beste manier om zand te happen - was al leuk genoeg! Na 3 oefenduinen (waar ik meteen al omviel toen ik zittend naar beneden roetsjte en dus direct al geheel met zand bedekt was) was het tijd voor het echte werk en dat was  keihard naar beneden sjezen van echt hoge en steile zandduinen. Ik denk oprecht dat je 90 km per uur wel haalde als je een goede glij maakte! 

Van Huacachina zijn we via de Nazcalijnen naar Arequipa gegaan. De Nazcalijnen zijn honderden jaren oude "tekeningen" van bijvoorbeeld een condor of een aap, sommige met een spandwijdte van wel 130 meter, die door vroegere beschavingen in de woestijn zijn gemaakt door de bovenlaag van zand en stenen opzij te schuiven waardoor de lichtere ondergrond zichtbaar wordt. Niemand weet precies hoe of waar ze voor dienden, maar ze zijn er en je kunt vanaf de grond een paar zien maar je kunt er ook overheen vliegen met een minivliegtuigje. En ik denk oprecht dat dat een van de allergaafste dingen is die ik tot nu toe hier in Peru heb gedaan. Naast het feit dat ik weer mocht vliegen (ik blijf als een klein kind zo gelukkig als ik weer de lucht in mag), waren de lijnen ook allemaal echt heel erg gaaf! Het is onvoorstelbaar dat die figuren er al zo lang liggen en dat die gemaakt zijn door mensen vanaf de grond zonder een overzicht van bovenaf!

Na weer een heerlijke nachtbus van Nazca naar Arequipa, waarbij we om half 5 's ochtends al bij het hostel waren, moesten we helaas nog tot 11 uur wachten voordat we mochten inchecken. Om ons leed iets te verzachten konden we dan wel met 4 anderen in de tv kamer wachten. We hebben  met elkaar alle kussens van de bank op de grond gelegd en zijn met z'n zessen zo goed als kon op de kussens gaan liggen in een poging nog wat te slapen. Nadat we een eindelijk waren ingecheckt en heerlijk hadden gedoucht zijn we de stad ingegaan. Arequipa is misschien wel de stad met de best bewaarde koloniale geschiedenis en gebouwen. We hebben de eerste dag vrij weinig gedaan, maar zijn de andere dagen wel op verkenningstocht gegaan. Zo zijn we onder andere naar het klooster, Monasterio de Santa Catalina, geweest dat zo groot is als een klein dorp en ook bestaat uit meerdere blokken en straten en waar we uren hebben rondgedwaald. Het was prachtig, met eeuwenoude schilderingen, roodoranje of knalblauwe buitenmuren, eindeloos veel kleine gangetjes en kamertjes en binnenplaatsen die omlijst worden door zuilengangen met pilaarbogen. 

Ook hebben we vanuit Arequipa een tweedaagse hike door de Colca Canyon gedaan, die twee keer zo diep is als de Grand Canyon. We begonnen bovenaan op 3300 meter en zijn de eerste dag naar beneden en een stuk door de canyon zelf heen gelopen (op 2100 meter). De nacht hebben we beneden geslapen en de volgende ochtend zijn we weer omhoog geklommen. De rest van de dag zijn we met tussenstops weer teruggereden naar Arequipa, waarbij het grootste deel van de route boven de 4000 meter lag. Ik was om die reden wel wat nerveus, omdat het hoogste punt op 4910 meter lag en iemand ons voordat we vertrokken had verteld dat hij onderweg wakker was geschrokken omdat hij het gevoel had dat hij stikte. Maar wederom is het goed gegaan en heb ik weinig last van de hoogte gehad. De beste stop van de terugrit bestond zonder meer uit de hot springs waar we onze pijnlijke en stijve spieren een uur mochten weken in heerlijk heet water. Eenmaal terug in Arequipa zijn we 's avonds gaan drinken met een groep van de hike en ik moet helaas bekennen dat uitgaan en om 3 uur thuis komen en een bus pakken diezelfde ochtend om 5 uur toch misschien niet het beste idee  ooit was. 

Diezelfde busrit was tevens voor Jessica en mij het laatste dat we (gedeeltelijk) samen zouden doen. Ik bleef namelijk op de bus om naar Cusco te gaan en Jessica zou na een paar uur overstappen om voor 2 dagen eerst naar Lake Titicaca te gaan. En ook in Cusco zouden we onze dagen niet meer allemaal samen doorbrengen. En dat was wel gek, om eenmaal in Cusco voor het eerst in bijna 4 weken weer helemaal op mezelf te zijn. De eerste dag had ik helemaal geen behoefte aan andere mensen en vond ik het even heel erg lekker om op mezelf te zijn. Maar ik voelde me ook wel wat verloren en ik was zo suf als wat van het slaapgebrek met als gevolg dat ik me echt elke keer verstapte of struikelde over alle gekke trapjes en afstapjes in het hostel en op straat. Maar alles went, je leert zo weer nieuwe mensen kennen en Jessica was na 2 dagen weer in Cusco. En bovendien was Diego, een vriend uit Máncora ook in Cusco. Dus ja, ik heb m'n draai toch ook hier weer snel gevonden. Jessica is de afgelopen dagen 4 dagen op jungle trek naar de Machu Picchu, maar ik ben nog in Cusco. 's Ochtends ga ik naar school en in m'n vrije tijd verken ik de musea en winkeltjes en markten en restaurants met Diego en ik ben uiteten geweest in een local place met school waar ik, jawel, hart heb gegeten! En ik moet ik zeggen dat het écht heel erg lekker was! Ik moest er alleen niet bij nadenken.

Gisteren ben ik naar de Rainbow Mountain geweest met Diego en een andere Nederlandse jongen. En ja, de Rainbow Mountain is echt zo mooi als op de foto's. Maar wat je meestal niet ziet, is de rest van het uitzicht vanaf het uitzichtspunt. Want oh wat was dat mooi! En ook grappig, er trekt dagelijks zo'n enorme stoet toeristen naartoe dat het een intense opgave is om een foto te krijgen met alleen jij en de Rainbow Mountain. Ik heb vreselijk moeten lachen om al die mensen die proberen vanuit de gekste hoeken toch een goede foto te maken waarop het net lijkt alsof ze de enigen op die hele berg zijn. Vooral omdat je dat wel twintig mensen tegelijk ziet doen. 

Vanavond komt Jessica terug en morgen gaan we nog samen met Diego naar de Sacred Valley en dan vertrekt Jessica voor haar reis naar huis en is het voor mij tijd voor een nieuw hoofdstuk! Een heel gek idee, maar ik weet ook dat het goed is zo. 

Voor nu hasta luego en don't worry about the world ending today, it's already tomorrow in Australia!