Eerste update

4 november 2017 - Huaraz, Peru

¡Hola! 

Hierbij dan eindelijk een update vanuit Zuid-Amerika. Het grootste deel van deze blog heb ik gisteren geschreven, maar ik had  geen puf meer om het af te maken, na mijn hike van 6 uur naar een van de mooiste plekken die ik ooit gezien heb. Laguna 69, een gletsjermeer hoog in de bergen op 4600 meter hoogte. 

3 november 2017

Hobbelend over over een stoffig zandweggetje dat ons langzaam van het Parque Nacional Huascarán terugvoert naar de bewoonde wereld, schrijf ik deze blog met een werkelijk fenomenaal uitzicht. We dalen geleidelijk af en ondertussen worden we omgeven door tientallen bergtoppen al dan niet met sneeuw bedekt. Kleine huisjes (bijna geen huizen te noemen, eerder krotten) staan langs de weg en de toeter van de bus klinkt minstens elke 3 minuten. Mijn benen zijn kapot, mijn gezicht gloeit van de hele dag inspannen in de buitenlucht en in mn maag zit net een halve snickersreep om de verbrande calorieën weer wat aan te vullen. 

Het leven is mooi. Ik ben vrij.

Maar om niet helemaal met de deur in huis te vallen, zal ik beginnen bij het begin en proberen jullie zo goed mogelijk mee te nemen in mijn avonturen hier. 

Na een rustige vlucht met prachtig uitzicht over de Andes in het laatste halfuur landde ik 2,5 week geleden dan toch echt in Lima! Toen mijn backpack na 3 rondes eindelijk op de bagageband lag, kon ik door de douane heen waar ik vrijwel gelijk mijn taxichauffeur van het hostel vond. Na diverse mislukte pogingen om geld te pinnen op het vliegveld, ben ik ietwat nerveus - want geen geld, lag het aan de pinautomaten? Ik had toch mn bankpas geactiveerd voor het buitenland? Wat nou als mn passen het niet deden? - ingestapt in de taxi voor de rit naar het hostel. En ik kan je vertellen, die rit was minstens zo spannend als de python toen ik daar voor het eerst in mocht. De diepe kuilen en gaten in de weg afgewisseld met enorme drempels in combinatie met het absoluut ontbreken van enige vorm van verkeersregels leken mij het perfecte recept voor ongelukken, maar we hebben het hostel heelhuids gehaald en gelukkig lukte het bij een bank in de stad wel om geld te pinnen, zodat ik mijn taxi ook daadwerkelijk kon betalen.

In Lima heb ik me uitstekend vermaakt. Ik heb veel door de stad gedwaald om de sfeer te proeven. De eerste dag ben ik inclusief jetlag langs de kust naar Barranco gefietst. Barranco is een buurt die ooit is opgezet als kustdorpje voor de rijken, maar die door de jaren heen aan Lima is vastgegroeid. Het ademt echter nog steeds de relaxte sfeer van een kustplaats en er wonen en werken veel kunstenaars en muzikanten. Ook ben ik een dag naar het oude centrum gegaan voor het nodige cultuur snuiven en lekker luguber... In veel kerken en catacomben zijn de botten en schedels van heiligen en rijken van vroeger open en bloot te bezichtigen.

Na 3 nachten in Lima heb ik de bus naar het noorden gepakt voor een paar dagen zon, zee en strand. Mij was verteld dat het zo'n 17 uur zou duren, maar ik had nog even niet bedacht dat een Peruaans uur niet altijd gelijk staat aan een Westers uur. Resultaat: 21 uur in de bus. Iedereen die ik had gesproken over het noorden had me gezegd dat ik absoluut naar Máncora moest gaan en dan moest slapen in Loki hostel, want dat was the place to be. Bij aankomst in het hostel voelde ik me echter eventjes heel alleen. Mijn kamergenoten bleken alles behalve leuk en iedereen die ik verder zag was al met een groep en mezelf inmengen in een al bestaande groep is niet mijn sterkste kant. Maar toen ik eenmaal over mn koudwatervrees heen was en mezelf toch in de bar heb gewaagd, ben ik vrijwel direct opgenomen een (geheel Spaanstalige!) groep meiden die net als ik allemaal alleen reisden. En hoewel mijn Spaans nog verre van goed was (is), begrepen we elkaar allemaal direct en klikte het in het bijzonder goed met Patti, een meisje uit Chili. Patti wilde, net als ik ook nog wat zien en doen naast zonnen en drinken en dus hebben we samen naast elke dag feesten een dag gepaddleboard, zijn we walvissen gaan kijken (en hebben we die ook gezien!), hebben we met enorme schildpadden van een meter groot gezwommen en zijn we een dag met een deel van de (inmiddels flink uitgebreide) vriendengroep van het hostel op tour geweest langs twee prachtige andere stranden en de mangrovebossen bij Tumbes op 30 km van de grens van Ecuador, waar we onder andere krokodillen hebben gespot. 

Na 8 dagen Máncora was het tijd om terug te reizen naar het zuiden. Ik had gelukkig in het hostel een maatje gevonden die dezelfde kant op zou gaan, een Engels meisje, Jessica. Na de nodige tranen bij het afscheid van Patti en alle anderen (het blijft verbazingwekkend hoeveel vrienden ik na 1 week op dezelfde plek alweer moest achterlaten) zijn we op zoek gegaan naar de busterminal die weggestopt in een klein gebouwtje aan de mainstreet zat verstopt. Eenmaal gevonden, wilde de medewerker achter de computer onze tickets niet printen (vraag me niet waarom) en zei hij dat het zo ook goed was. Niet dus. Drie keer raden wat het probleem was toen we de bus in wilden stappen... Uiteindelijk mochten we goddank toch instappen zonder geprint ticket en konden we op weg naar Trujillo, dat halverwege Lima en Máncora ligt. Trujillo is de tweede stad van Peru, maar met een relatief klein stuk waar je als (vrouwelijke) toerist veilig kan komen. Eigenlijk is dat alleen het centrum dat denk ik 15 bij 15 minuten lopen is. We hebben vanuit Trujillo de resten van Chan Chan, de grootste pre-Colombiaanse stad, bezocht en zijn na 1 nacht in een supercute guesthouse doorgereisd naar Huaraz. 

En op Huaraz ben ik direct verliefd geworden. Huaraz is een gezapig plaatsje in het midden van de Andes op 3000 meter hoogte. Het ligt tussen twee gigantische bergketens, de Cordillera Blanca (waar de bergroppen altijd met sneeuw bedekt zijn) en de Cordillera Negra (waar nooit sneeuw ligt). Huaraz wordt dus omgeven door bergtoppen die tot wel 6000 meter hoog zijn. Het is dé uitvalsbasis voor iedere bergbeklimmer, hiker of avonturier. Dus wat doen wij hier? Wij gaan natuurlijk ook de bergen in! Gisteren hebben we een van de spectaculairste hikes ooit gemaakt naar Laguna 69, nogmaals, een gletsjermeer in de bergen op 4600 meter hoogte. Het begin van de hike lag op 3900 meter en dus moesten we in drie uur dwars door een onbeschrijfelijk mooi berglandschap 700 meter omhoog klimmen. Langs de voet van de hoogste berg van Peru, de Huascarán van 6768 meter, over bergriviertjes heen door van steen naar steen te springen, over hoogvlaktes heen waar koebeesten stonden te grazen en continu omgeven door steile bergwanden waar diverse watervallen vanaf kletterden en met elke 20 meter een nieuw gezichtspunt op de omringende bergtoppen. Om te acclimatiseren voor onze hike naar Laguna 69 zijn we de dag ervoor naar Wilkacocha gehiked, waarbij we van 3000 meter naar 3700 meter moesten stijgen. De hoogte hier is namelijk de voornaamste spelbreker dus om te voorkomen dat we halverwege hadden moeten omkeren tijdens onze Laguna 69 hike, had het tourbureau ons aangeraden om deze hike te doen als oefenronde. En behalve dat ik snel buiten adem was en mn hart af en toe als een dolle tekeer ging, heb ik geen echte hoogteziekte gehad en heb maximaal kunnen genieten van beide hikes.

4 november 2017

En dat brengt ons bij het hier en nu! 

Nog een paar laatste dingen die ik met jullie wil delen:
- Er wordt hier werkelijk te pas en te onpas getoeterd, de politie zet de sirenes aan als er een mooie vrouw voorbij komt (geen grap)
- Ik ben hier lang! Of nouja, zeker van gemiddelde lengte
- Cocodrilo is absoluut mijn allerlievelingste woord in het Spaans! (Zeg het maar een paar keer zelf hardop, dan snap je waarom haha)
- En overal, werkelijk overal, lopen honden en puppies. Mijn hondeneierstokken rammelen aan alle kanten en het liefste zou ze allemaal in mn backpack stoppen en meenemen naar huis.

Take time to do what makes your soul happy. Just go! 

With love, 

Mariska
 

3 Reacties

  1. Pia:
    5 november 2017
    Mijn Groene Krokodil
    Brigitte Kaandorp

    Mi cocodrilo verde
    ´k Sta aan de balustrade
    Ik zing een serenade
    De maan is vol de nacht is zo stil

    Mi cocodrilo verde
    Zou jij nog op me wachten
    Ik denk nog alle nachten
    Aan jou mijn groene krokodil

    Mi cocodrilo verde
    Jij kon zo heerlijk kussen
    Ik zat er altijd tussen
    Met een dij of een bil

    Mi cocodrilo verde
    Nog eens in jou te branden
    Tussen je scherpe tanden
    Dat is wat ik wil

    Mi cocodrilo verde
    Ik kan geen hap meer eten
    Ik had het kunnen weten
    Ik had nooit weg moeten gaan

    Mi cocodrilo verde
    Ik mis het zwoele water
    Het tropische geklater
    En jouw verslindende blik

    ´k Wil in jouw sterke kaken
    Mijn botten voelen kraken
    Gesmoorde kreten slaken
    Ik kan niet zonder jou
    Xxxx mama
  2. Pia sr:
    5 november 2017
    Prachtig! Geniet! Oma
  3. Esther:
    5 november 2017
    Wat heb je toch een heerlijke schrijfstijl! Miss you!! Geniet ervan en be safe 💗